மெல்ல வீசும் காற்றில் மெதுவாய் கரைந்தே சென்றேன்
ஜன்னலோரம் நான் அமர்ந்திருக்க
என்னுள் அலைமோதிக் கொண்டு நினைவுகள் மீண்டும்
என்னை முத்தம் இட தொலைந்தே போனேன்
நானும் காற்றோடு
இயற்கை எழில் கொஞ்சும் என்னோடு காதல் கதை பேச
காற்றின் அசைவில் மரங்களும் இன்னிசை பாட
என் கண்களோ காணாமல் போனது
என்னுள் நினைவுகள் அலைமோத ஜன்னலோரம் மீண்டும்
எனக்கு மீட்டிப் பார்க்க சொல்கிறது உன் நினைவுகளை
சில்லென்ற காற்றும் சிதறிவிடும் உன் சிரிப்பும்
சிக்கித்தவித்த வேளை அது
ஜன்னலோரத்தில் உன் கருங்கூந்தல் அசைய
என் கண்களோ உன்னை புகைப்படம் எடுக்க
தனிமையில் அமர்ந்து இருக்க
தயக்கத்தோடு நான் உன்னை வந்து நெருங்க
இருவரின் முதல் பார்வையிலும்
பரிமாற்றம் அடைந்தது அல்லவா நம் காதல்
கண்களும் பேசும் என அறிந்து கொண்டோம்
மௌனமாய் இமைகள் பேச
மூச்சுக்காற்றில் நீ பதில் சொல்ல
இதய பள்ளத்தாக்கில் முந்நூறு கவிதைகள்
நான் முணு முணுக்க
கண்ணுக்கு எட்டும் தூரத்தில் ஜன்னல் வழியே
மலைத்தொடர்கள்
பகுத்தறிவு அற்ற நாமும் பதறி துடித்தோம் அல்லவா
முதல் முதலாய் மெதுவாகக் கொல்லும் விஷத்தை அருந்தி
இவ்வுலகில் கிடைக்காத சொர்க்கத்தில் வாழ்ந்த
அந்த அழகிய நாளில் காலம் கடந்து சென்றாலும்
என் கவிதைகள் என்னை விட்டு கரைந்து சென்றாலும்
ஜன்னலோரம் நான் அமர்ந்து இருக்க
நீ என்னோடு இருப்பதாகவே உணரச் செய்து
உன் நினைவுகளை மீட்டிப் பார்க்கிறது
இந்த ஜன்னலோர பயணம்
