அவளுடைய வாழ்க்கை தானே பேசுகிறது. இந்த கதாநாயகியின் அசாதாரண கதை

* முத்துலட்சுமி ரெட்டி* 1886 ஆம் ஆண்டு தமிழ்நாட்டில் புதுக்கோட்டையில் பிறந்தார். அவளுடைய தந்தை நாராயணசாமி ஐயர். அவரது தாயார் ஒரு தேவதாசியாக இருந்தார், உங்களுக்குத் தெரியாவிட்டால், கோவில் தெய்வங்களுக்கு “அர்ப்பணிக்கப்பட்ட” பெண்கள், நடனக் கலையின் தடியை அடுத்த தலைமுறைக்குக் கடத்தும் பணி. கசப்பான உண்மை வேறு. அவர்கள் அடிக்கடி சுரண்டலுக்கு உட்படுத்தப்பட்டனர் மற்றும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தால் விபச்சாரிகளாக கருதப்பட்டனர். இது உண்மையில் விபச்சாரத்தை விட மோசமானது- யாரும் தேவதாசியாக தேர்வு செய்யவில்லை.

பருவமடையும் பெண் ஒரு மத விழாவால் அமைப்பில் தொடங்கப்பட்டார், இது ஒரு மறுமனையாட்டியாக அவரது நிரந்தர அந்தஸ்தை உறுதி செய்தது. அவளுக்கு ஒரு ஆண் புரவலர் இருப்பார், ஆனால் அவரது குடும்பப்பெயர் அல்லது பரம்பரைக்கு எந்த உரிமையும் இல்லை. தேவதாசிகள் திருமணம் செய்யத் தேவையில்லை, அவர்கள் “நித்யசுமங்கலி” என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள் – அதாவது விதவையின் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி. இது ஒரு மோசமான சொற்பொழிவு – எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நீங்கள் திருமணமாகவில்லை என்றால் நீங்கள் ஒரு விதவையாக மாற முடியாது.

அதிர்ஷ்டவசமாக முத்துலட்சுமிக்கு, அவளுடைய தந்தை ஒரு கல்வியாளராகவும் பள்ளி முதல்வராகவும் இருந்தார். மற்றபடி தரிசு பாலைவனத்தில் ஒரு தனி சோலை. அவர் அவளுக்கு கல்வி சக்தியைக் கொடுத்தார். அவள் படித்த வகுப்பில் 40 சிறுவர்களும் 3 பெண்களும் இருந்தனர் – ஒரு திரையால் பிரிக்கப்பட்டது. அப்போதும் சிறுவர்களின் பெற்றோர்கள் தங்கள் “அப்பாவி” மகன்கள் முதிர்ச்சியடைந்த பெண்ணால் சிக்கிவிடுவார்கள் என்று பயந்து எதிர்த்தனர். இது அபத்தமாகத் தோன்றலாம், ஆனால் அந்த நாட்களில் இது ஒரு பொதுவான ட்ரொப். இதற்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து ஆசிரியர் ஒருவர் ராஜினாமா செய்தார். ஆனால் அவளுடைய தந்தை அவளுடன் நின்று அவளுக்கு ஒரு பலகையை வழங்கினார்.

பருவமடைந்த பிறகு, அவள் வீட்டில் படித்தாள், அந்த நாட்களில் பாரம்பரியம் இருந்தது. அவள் தன் விதியை மட்டுமல்ல, மற்றவர்களின் விதியையும் மாற்ற விரும்பினாள். அவள் புதுக்கோட்டை மகாராஜாவிடம் மருத்துவம் படிக்க நிதி கேட்டாள். திகைத்துப்போன மகாராஜா அவளுக்கு ஒரு சுதேச தொகையாக ரூ .150 கொடுத்தார், இது அவளது பாதையை மாற்றியது.

மெட்ராஸ் மருத்துவக் கல்லூரியில் நுழைந்த முதல் பெண். அவள் படித்தவள் மற்றும் பல பதக்கங்களைப் பெற்றாள். அவள் மகப்பேறியல் எடுத்து அறுவை சிகிச்சை செய்ய விரும்பியபோது, ​​பேராசிரியர்கள் அதிர்ச்சியடைந்தனர். அதன் இரத்தம் மற்றும் கோரத்துடன் அறுவை சிகிச்சை, ஒரு மனிதனின் விஷயமாக அப்போது கருதப்பட்டது. ஆயினும்கூட, சிறப்பியல்பு விடாமுயற்சியுடன், அவர் ஒரு மகப்பேறியல் நிபுணரானார். அவர் முதலில் உயரடுக்கு நிபுணர்களுக்கு உணவு வழங்கத் தொடங்கினார். இருப்பினும், ஒரு திருப்புமுனை விரைவில் நடந்தது.

அவரது சகோதரி மலக்குடல் புற்றுநோயை உருவாக்கி இறுதியில் இறந்தார். அப்போது, ​​புற்றுநோய் என்பது பேரழிவுகளின் பேரரசராக பொதுமக்களுக்குத் தெரியாது. துரதிருஷ்டவசமாக அதைப் பெறுபவர்கள் அழிவுற்றவர்களாகக் கருதப்பட்டனர். இழந்த காரணத்திற்காக யாரும் செலவிட விரும்பவில்லை. எனவே டாக்டர் முத்துலட்சுமி இங்கிலாந்து சென்று புற்றுநோய் நோயாளிகளை நிர்வகிக்க ராயல் மார்ஸ்டன் மருத்துவமனையில் பயிற்சி பெற்றார். வலுவான வேர்கள் மற்றும் சக்திவாய்ந்த இறக்கைகளின் அரிய கலவையை அவள் கொண்டிருந்தாள்.

அவள் மீண்டும் மெட்ராஸுக்கு வந்தாள், ஆனால் புற்றுநோய் பற்றிய வேதனையான அக்கறையின்மையை எதிர்கொண்டாள்.
அவர் மகளிர் இந்தியா சங்கத்திற்கு திரும்பினார் – இது நிதியுதவிக்கு உதவியது, மெட்ராஸின் முதல் புற்றுநோய் மருத்துவமனை – அடையார் புற்றுநோய் நிறுவனம். ஒரு நாள், நாமக்கல்லைச் சேர்ந்த மூன்று பெண்கள் தேவதாசி அமைப்பிலிருந்து ஓடிப்போய் அவளிடம், “இப்போது எங்களுக்கு என்ன நடக்கும்? நாங்கள் எங்கே தங்குவோம்? ” அவள் மோசமான பிரச்சனையை உணர்ந்து, அவர்களின் விடுதலையில் முடிவடையும் நீண்ட பயணத்தைத் தொடங்கினாள்.

அவள் அவர்களுக்கு அடைக்கலம் கொடுத்தாள், ஆனால் அவர்களுக்கு மட்டுமல்ல. அவள் அவ்வை இல்லத்தைத் தொடங்கினாள். அவர் சரோஜினி நாயுடுவை சந்தித்து ஒரு தேசியவாதி ஆனார். அரசியல் அதிகாரத்தின் முக்கியத்துவத்தை உணர்ந்த அவர், பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் சட்டமன்றத்தில் சேர்ந்த முதல் பெண் என்ற பெருமையைப் பெற்றார். உலகின் முதல் பெண், சட்டமன்ற கவுன்சிலின் துணைத் தலைவர் ஆனவர்.

அவர்கள் சமமாக இருப்பார்கள் என்ற நிபந்தனையுடன் சுந்தர ரெட்டியை சந்தித்து திருமணம் செய்து கொண்டார். டாக்டர் முத்துலட்சுமி ரெட்டி, இரண்டு போலிப் போர்களை எதிர்கொண்டார்: (i) புற்றுநோய் மருத்துவமனைக்கு நிலம் மற்றும் நிதியைக் கண்டறிதல், மற்றும் (ii) தேவதாசிகளின் விடுதலை.

பிந்தையவர்களுக்கு, டாக்டர் ராஜகோபாலாச்சாரி போன்றவர்களுக்கு எதிராக அவர் போராட வேண்டியிருந்தது. ஒரு பேச்சாளர் தனது “விழுந்த சகோதரிகளுடன்” ஒற்றுமையை வெளிப்படுத்திய ஒரு கூட்டத்தில், அவர் பிரபலமாக இடித்துரைத்தார், “நீங்கள் அவர்களை விழுந்த சகோதரிகளாக அழைக்க எப்படி தைரியம்? ஆண் கற்பு இல்லாமல் பெண் கற்பு சாத்தியமில்லை. அவர்களைச் சுரண்டிய ஆண்கள் வயதானவர்கள், அவர்கள் பொறுப்பேற்க வேண்டும். அவர்கள் “விழுந்தவர்கள்” அல்ல, ஆனால் “தள்ளப்பட்டனர்” என்று அவளுக்குத் தெரியும்.

ராஜகோபாலாச்சாரி மற்றும் எஸ்.சத்தியமூர்த்தியிடம், அவள் கர்ஜித்தாள், “கலைகளையும் கலாச்சாரத்தையும் பாதுகாக்க உங்களுக்கு யாராவது தேவைப்பட்டால், நீங்கள் ஏன் தேவதாசிகளை விட்டுவிட்டு பெண்களை உங்கள் வீட்டிற்கு அனுப்பக்கூடாது?”. கடுமையான எதிர்ப்பு குறைந்த பெண்ணை வாடியிருக்கும், ஆனால் அவள் தீயில் சிக்கினாள். அவளுடைய முயற்சிகள் இரண்டு பிரச்சினைகளிலும் பலனளித்தன.

புற்றுநோய் மருத்துவமனை, மெதுவாக ஆனால் சீராக வளர்ந்தது. கிங் ஜார்ஜ் வி உட்பட நிதி கேட்கும் அனைவரிடமும் அவர் கேட்டார், இன்று இது ஒரு உலகத்தரம் வாய்ந்த நிறுவனம், பலருக்கு வாழ்வு அளிக்கிறது. அவளது சிலை, புற்றுநோய் நோயாளிகளின் பாதுகாவலர் தேவதை போல நிற்கிறது. டிசம்பர் 5,1947 அன்று, இறுதியாக, மெட்ராஸ் பிரசிடென்சி இளம் பெண்களை தேவதாசிகளாக அர்ப்பணிப்பதைத் தடுக்கும் மசோதாவை நிறைவேற்றியது.

லாரல்கள் பின் தொடர்ந்தன. அவருக்கு இந்திய அரசால் பத்ம பூஷன் விருது வழங்கப்பட்டது. தமிழக அரசு கர்ப்பப் பயன்கள் திட்டத்திற்கு அவர் பெயரிட்டுள்ளது. அங்கு உள்ளது.