நாங்கள் அறிந்த அவர்கள்….

அவர்கள் ஒருபோதும் 
காலியான தட்டுகளை 
பார்ப்பதில்லை 
வெறுமையான 
குவளைகளை நிரப்ப 
முயற்சிப்பதில்லை
பாத்திரங்கள் நிறைந்திருக்கும் 
சமயத்தில் படையல் செய்கிறார்கள்
இல்லை 
எப்போதேனும்
விருந்துக்குத் தயாராகும் நேரங்களில் அழைப்பு விடுக்கிறார்கள்
அவர்கள் எந்த வகையில் சேர்த்தி 
எனத் தெரியவில்லை
எப்போதேனும் 
உபயம் தேவைப்படும் 
நேரங்களில் 
அவர்கள் மறைந்து விடுகிறார்கள்
பிறிதொரு நாளில்
நினைவு கூர்ந்து 
தேவைகள் தீர்ந்த பின் 
வாசல் கதவுகளை 
தட்டுகிறார்கள்
கைகொடுக்க மறந்தவர்கள்
கைமாறு கேட்கிறார்கள்
நீ என்ன நினைக்கிறாய்
இவர்களை 
உன்னை விட்டும் தூரமாய் 
தள்ளி வைக்கணும் என்றா?
இல்லை 
அவர்களை உன் அருகிலே 
அமர்த்திக் கொள்
உன் நிழலில் கொஞ்சம் 
இளைப்பாற விடு
கருணை என்பது 
எத்தனை சிறந்தது என 
கற்றுக் கொடு
வலிகளுக்கு 
சுமையேறும் ரணங்களுக்கு
வெற்று வார்த்தைகளும் 
முயற்சிகளற்ற ப்ரார்த்தனைகளும் போதுமை இல்லை என புரிய வை
ஒரு புன்னகையை
ஆறுதலை
அன்பான வார்த்தையை
எப்படி எவ்வித
எதிர்பார்புமேயன்றி அளிப்பது என உன்னிடமிருந்து 
அவர்களை கற்றுக் கொள்ளச் செய்
ஒரு குவளையளவு பிரியத்தை 
நிரப்பக் கூடத் தெரியாதவர்களுக்கு 
நீ
செய்யக் கூடிய பதில் இதுதான்
அலட்சியமாய் 
பார்வையால் 
வார்த்தையால் 
செயலால் 
உன்னை கடந்து செல்பவர்கள்
நிச்சயமாய் பிறிதொரு நாளில் 
உன் கதவுகளை தட்டும் போதெல்லாம் 
கட்டியணைத்து சொல்
தேவைகள் தேவைப்படும் போதே 
தீர்க்கப்பட வேண்டுமென்று……