அவள் பார்வை
எனை தீண்டாது
போயிருந்தால்
நான்
அந்த மஜ்னுவைப் போல
பித்துப் பிடித்தவனாய் மாறி
இன்று
இத்தனை கவிதைகளை
கிறுக்கிக்
கொண்டிருந்திருக்க மாட்டேன்
கஸல்களைப் படித்தபடி
நிலவையும்
தென்றலையும்
மாறும்
என் உணர்வுகளுக்கு
தோழமை என
எண்ணிக் கொண்டிருந்திருக்க
மாட்டேன்
அவளை நான் பார்க்காமலே
இருந்திருக்கலாம்
குறைந்தபட்சம்
என் ஹார்மோன்களாவது
சீராய் பயணித்திருக்கும்
பனிக்குடம் உடைக்க
போராடும்
குறைமாத குழந்தையைப் போல
அவளால்
என் இயல்புக்கும்
இயலாமைக்கும்
மிகப் பெரிய போராட்டம்
வலுத்திருக்காது
அவள் எனக்கென
படைக்கப்படாமல்
இருந்திருக்கலாம்
சட்டென சுண்டியிழுக்கும்
அவளுக்கேயான அவள் வாசனை
எனை தவிர்க்கச் செய்திருக்கலாம்
ஒட்டக் கத்தரிக்கும்
நகங்களைப் போல
என் பாதை விட்டு
அவள் விலகி
எங்கோ போயிருந்திருக்கலாம்
நான்
நானாகவே இருந்திருப்பேன்
அவளின் புன்னகையை
என் உதடுகள்
பிரதிபலிக்காது போயிருந்தால்
ஒரு ராட்சச மின்னலில்
பார்வை தொலைத்து விட்ட
துரதிர்ஷ்ட குருடனைப் போல்
நான் அலையாமல்
இருந்திருப்பேன்
சில நளினங்களிலிருந்து
விடுபட்ட
ஆண்மைக் குணத்தின்
சாயல் சரி
என்னை
கவராது போயிருந்தால்
ஒரு நெருக்கமான
தோழனுக்குரிய
இடத்தை அவள்
நிரப்பியிருந்திருக்க மாட்டாள்
என் வாழ்க்கை என்னிடத்தில்
எப்போதும் போல்
பத்திரமாகவே இருந்திருக்கும்
எல்லாமே விதிதான்
பாட்டாளியின் வியர்வைக்குரிய
கூலியையும்
விவசாயிக்குரிய கண்ணீரின் விலையையும்
நிச்சயிக்கும் அதே விதிதான்
எங்கோ ஒரு குடும்பத்தில்
பிறந்த எனக்கும்
அவளுக்கும் முடிச்சுப் போட்டு
இல்வாழ்க்கையில்
இவளின்றி அசையாது
ஓர் அணுவும் என
என் ஜட நிலைப் பிறழ்வுகளை
நிஷ்டூரப்படுத்தியது
என் மனித தர்மத்தின்
எல்லை நீட்டி
என் கர்வம் அழித்து
என்னை எனக்குள் புதுப்பித்து
எல்லாமே சரி என்ற
நேர் கோட்டில் பயணிக்கச் செய்திருக்கிறது
குறை தவிர்
மனமாளப் பழக்கியிருக்கிறது
என்னால் ஒன்றை
மட்டும் உறுதியாய் சொல்ல முடியும்
அவள் என்
வாழ்க்கை முழுமைக்குமான
அதிர்ஷ்டம்
குவளைகளில் நிரப்பப்படும்
உயர் வகை திராட்சை
மதுவைப் போல
பெண்ணால் ஓர் ஆணின்
வாழ்க்கையில் நிரப்பப்படும்
பரிபூரணம்
இறைவா
உனக்கு கோடி நன்றிகள்
என் விலா என்பு வழி
அவளைப் படைத்ததற்கு
என் துர்க்கிரித்தனம்
அவள் விடயத்தில்
தோற்றுப் போய் விடச் செய்ததற்கு
இறைவனே
உனக்கு கோடி நன்றிகள்
எனக்கு முன்
அவள் சுவாசம்
நிறுத்தப்பட்டிருந்தாலும்
இந்த அறுபது வயதின்
கனத்த தனிமையை
அவளுக்கு பதில்
எனக்குத் தந்ததற்கு
இளமையில் கொடுமை
வறுமை என்றால்
முதுமையின் கொடுமை
தன் துணையின்றி
மீதி நாட்கள் நகர்த்துவதுதான்…………………….
