என் தாய்…

பால்நிற மேனி கொண்டு
பசுமையான பேச்சோடு
பதினைந்து வயதினிலே
பருவம் அடைந்த புதுப்பூவாய்
பக்குவப்படா நிலையினிலே
ஆங்காங்கே தலை நரைத்து
முகம் முழுக்க தாடியும்
மண்நிற மேனியும் கொண்டு
கம்பீர தோற்றம் கொண்ட என் தந்தை
உன்மீது காதல் கொண்டு
உன் வாலிபத்தை சிதைத்தமைக்கு மன்னிப்பாயா….

பச்சை பசுமை கொண்ட
வயல்வெளியில் நீ நடந்துவர
வாலிபம் களையாத என் தந்தை
உன் முயல் போன்ற நடையிலும்
குயில் போன்ற குரலிலும்
தன் மனதை தவறவிட
அக்கனம் உன் தந்தையிடம் பெண் கேட்க
ஆவசே குரல் கொண்டு அருவாளை அவர் நீட்ட
ஓடிவந்து தட்டிவிட்ட நீ
கட்டினால் இவரைத்தான்
இல்லை என் வாழ்வே வெள்ளைத்தாள்  என
ஒரே வார்த்தையில்
அனைவர் வாயும் அடைத்துவிட்ட
உன் மனம் அன்று உடைந்திருந்தால் மன்னிப்பாயா….

பட்டுச்சாரி நீ கட்டி
பட்டாடை என் தந்தை உடுத்து
பங்கூனி மாதத்திலே பலபேர் முன்னிலையில்
பத்துப்பேர் எதிர்த்துநிற்க மணமேடை நீ புகுந்தாய்
பதுங்கிய மனம்கொண்டு
பயந்த முகத்தோடு
பதினைந்து வயதினிலே
உன் வாழ்வை சிறையில் தள்ளிவிட்ட
பிடிவாத நிலை கொண்ட
குணத்தை மன்னிப்பாயா…..

அடுக்குமாடி வீடு இல்லை
அயலவர்கள் அதிகம் இல்லை
வயதான மாமியாவுடன்
ஆடு மாடு சுற்றியிருக்க
ஆங்காங்கே கோழிஇ வாத்து கத்தித் திரிய
ஆறுதலாய் சிறுவார்த்தை
உன் தாய் சொல்லியனுப்ப
அடுப்பங்கரை உடன்நாடி
மூணுகொத்து சோறு வைத்தாய் முழுக்குடும்பம் சுற்றியிருக்க
புதுப்பெண் கோலங்கலையா நிலையில்
உன் கை சூடு கண்டமைக்கு மன்னிப்பாயா…..

நினைத்ததெல்லாம் வாங்கித்தந்தார்
நிம்மதியாய் வாழ விட்டார்
ஊர் சுற்ற இடமளித்தார்
உறவினரை மதித்திருந்தார்
வாரத்தில் ஒருமுறை
குடும்பம் கூட வழிவகுத்தார்
சமையலறை வேளையிலும் தன்
பங்களிப்பை செலுத்தி வந்தார்
காதல் காவியமாய்
உன் வாழ்வை வடிவமைத்தார்
உன்னோடு அவர் இருந்து
உன் மனச்சுமையை இறக்கி வைத்தார்
உனை அவர் கடும் வார்த்தை
வடு வைத்து தாக்கியிருந்தால் மன்னிப்பாயா….