டெலீஷா நீ இன்று
அதிகம் அழகாய் இருக்கிறாய்
அவன்
அந்த வார்த்தைகளை
சொல்லி முடிப்பதற்குள்
வெட்கத்தோடு அதிகம்
போராட வேண்டியிருந்தது
அவள் ஆச்சரியத்தை
அடக்கியபடி மென்மையாய்
புன்னகைத்தாள்
அவனின் முகத்தில்
பரவியிருந்த டென்ஷனை
பார்க்கையில்
அவளுக்கு வியப்பாயிருந்தது
இத்தனை வருட
பரிட்சயத்தில்
முதன் முதலாய் அவளை
பாராட்டியது
அவளுக்கு மிகவும்
சந்தோஷமாகவுமிருந்தது
அவன் கைகளைப் பற்றி
மென்மையாய்
வருடிக் கொடுத்தாள்
அவனுக்கு அந்த ஸ்பரிசம்
அந்த நேரத்தில்
தேவைப்பட்டாற் போலிருந்தது
மெதுவாய் கைகளை
விடுவித்துக் கொண்டு
தன்னிடமிருந்த
பையிலிருந்து
தான்
பத்திரப்படுத்தியிருந்த
ஒரு டெய்சி மலரை
நீட்டினான்
அவளுக்கு
அது மிகவும் பிடிக்கும்
என்பதை
நினைவாய் வைத்திருந்து
பரிசளித்தது
அவளுள் கிளர்ச்சியை தூண்டியது
இன்னும் சிறிது நேரத்தில்
அவர்கள் சந்திப்புக்கள்
முற்றுப் பெற்று விடும்
என்பதை இருவரும்
உணர்ந்திருந்தாலும்
அந்த ஞாபகம்
வந்த போதெல்லாம்
அதைப் பற்றி பேசாமல்
மௌனத்தைக் கொண்டு
நிரப்பிக் கொண்டிருந்தனர்
அவன் தலையை
குனிந்து கொண்டிருந்தான்
அவன் பார்வை
தாழ்த்தப்பட்டிருந்தது
அவளுக்குத் தெரியும்
அவன்
அழுது கொண்டிருக்கிறான் என
அவள்
அவனுக்குப் பின்னால் வந்து
நெருங்கியபடி
நின்று கொண்டாள்
ஜலால்
அவன் மேலும் பார்வையை
தாழ்த்திக் கொண்டான்
அவள் கைகள்
அவன் கேசத்தை அலைந்து கொண்டிருந்தன
அதற்கு மேலும் முடியாதவன்
போல
அவள் இடையை
கட்டிக் கொண்டான்
“டெலீஷா
என்னால் இங்கிருந்து போக
முடியாது
நான்
இறந்தவனைப் போலாகி
விடுவேன்
எனக்கு இத்தனை பெரிய
தண்டனையை
என் வாழ்நாள் முழுமைக்கும்
தந்து விடாதே
நான் போக மாட்டேன்”
ஒரு குழந்தையின்
பிடிவாதத்தோடு
கைகளை இறுக்கிக் கொண்டான்
“ஜலால்
என் மேல்
நீ நிஜமான மரியாதை
வைத்திருந்தால்
நீ போய்த்தான் தீரணும்”
அவள்
அவன் கைகளை
தன் இடையிலிருந்து
பிரித்து விட்டு
அவன்
ஆடைகளையும் கேசத்தையும்
ஒழுங்குபடுத்தியபடி
சக்கர நாற்காலியை
தள்ளத் தொடங்கினாள்
“ஜலால்
வெளி உலகம் அழகானது
நல்லவர்களாலும்
நல்ல விடயங்களாலும்
நிரம்பியது
இத்தனை வருடங்கள்
நீ இருந்த இடத்தைத் தாண்டி
நீ நீயாக வாழணும்
உன்னை ஆராதிக்க
உனக்கென உறவுகள்
எத்தனையோ இருக்கும் போது
நீ இங்கிருப்பது
இனியும்
உத்தமம் அல்ல
நான்
தர்மம் தவறியவளாக
முடியாது ஜலால்”
அவர்கள் பேசியபடி
அவனை வரவேற்கக் காத்துக் கொண்டிருந்தவர்களை
நோக்கி சென்றார்கள்
ஜலாலின் சாயல்
கொண்ட பெண் வந்து
அவனை
கட்டிக் கொண்டாள்
டெலீஷாவின்
கையைப் பிடித்தபடி
நன்றி சொன்னாள்
“இந்த பத்து வருடங்களாய்
இவனைத் தேடாத இடமில்லை
விபத்தின் பின்
இல்லை என்று நினைத்து
எங்கோ இருப்பான் என்ற
நம்பிக்கை வளர்த்து
அது நலிந்து போய்க் கொண்டிருக்கையில் நீங்கள் தெய்வம் போல்
உதவியிருக்கின்றீர்கள்”
அவள் டெலீஷாவை
கட்டிக் கொண்டாள்
ஜலால் மனம்
குழம்பிக் கிடப்பது
அவன் முகத்தில் தெரிந்தது
டெலீஷா அவன் முன் போய்
மண்டியிட்டாள்
அவன் கண்களில்
தெரிந்த வேதனை
அவளுக்கு வருத்தமளித்தது
“என்னோடு வந்து விடு
டெலீஷா”
அவன் குரல்
ஆற்றாமையின் விளிம்பில்
நின்று கொண்டிருந்தது
இத்தனை வருடங்கள்
தன் குழந்தையாய்
பாவித்தவனை
பிரிவதின் துக்கம்
அவள் தொண்டையை
கட்டிப் போட்டது
எதுவுமே பேசாமல்
அந்த முப்பது வயது
மகனின்
கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள்
அந்த முதிர் கன்னித் தாய்…..
