இந்த உலகம் எவ்வளவு பரந்து
விரிந்தது என்றும்
விசாலமானது என்றும்
அழகானது என்றும்
மின்மினி எப்போதும் எனக்கு
சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறாள்
ஒவ்வொரு உதயத்திலும்
காபியை விடவும்
அவளின் வாசனை என்னை கலைக்கிறது
அலைகள் என் காதுக்கு தொலைவில் கேட்கும் போதெல்லாம்
அவள் கொலுசு என் கண்களுக்கருகில் வந்து போகிறது
வானமும் பூமியும்
பிரிந்து கிடக்கும் போதுதான்
ரசிக்கத்தோன்றுகிறது
தேடல் தோன்றுகிறது
மின்மினி
உன்னை நான் அறியத்தவமிருக்கிறேன்
நீ அறிந்த உலகத்திற்கு என்னையும் கூட்டிச்செல்லேன்
உன் குண்டுக் கன்னங்களின்
குழி மடிப்பில் என்னைக் கொஞ்சம் தொலையச் செய்யேன்
‘பூ’ எனச் சொல்லி
கைவிரித்து என்னை கட்டிக்கொள்ளேன்
நான் தொலைத்த பால்யத்தின்
நினைவுகளை உன்னோடு சேர்த்து
மீண்டும் என்னை கடக்க வைத்திடேன்
கொஞ்சமாய் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்
கை இடுக்கில்
அள்ளிய மணலாய் நழுவிக் கொண்டிருக்கும்
இந்த வாழ்க்கையை
உன் அன்பின் ஆதாரங்களில் அர்த்தமாக்கிடேன்
அன்பு முத்தங்களுடன்
உன்னை காணவேண்டும் கொஞ்சவேண்டும் எனத்தவிக்கும்
தூரம் வாழ் உன் அப்பா
(தன் குழந்தைகளைப் பிரிந்து தொலைதூரங்களில் வாழும் தந்தையர்களுக்கு )
