மரங்களை விட்டு தூரப்படும்
மரங்கொத்தி என
நின் நினைவுகளை விட்டு ஓடிவிடவே
நினைக்கிறது மனது
மனம் என்பதே
ஓர் ரெண்டுங்கெட்டான்
சில நேரம் கொஞ்சும்
அதட்டும்
அழும்
அடம்பிடிக்கும்
பிடிக்காததையும் செய்யும்
அப்படியே கரைந்து மறைந்திடவும்
மண்டியிடும்
அன்பின் வேர்களிலிருந்து
பிளவுபடும் நிலங்களுக்கு
கயிற்றில் முடிச்சிட்டு
நழுவிப்போகும் ஞாபகங்களை
பொறுக்கி எடுக்க முடியாததாய்
தூசு படிந்த குப்பையெனவே
என் மனம் ஆகிவிட்டது
ஒரு புல் தடுக்கி
பதுங் குழியில் வீழும் துர்
அதிர்ஷ்டத்தைப் போலவே
நம் பிரிவின் விதி
வந்து விட்டதாய் நினைக்கிறேன்
யாரேனும் முகத்தை கட்டிக்கொண்டு
முத்தமிடத் துணியும் போதெல்லாம்
உன் நினைவுகள் அப்படியே
காற்றிற்கு சலனமிடுகின்றன
ஒரு பாதை முழுக்க முட்களை வளர்த்து விடுகிறது
பொருந்தாத நேசம்
கூடை நிறைய கண்ணீரையுந்தான்
குவளைகளில் பெருங்குருதியென
நிரப்பப்படும்
கண்ணீர்த் திவலைகளின்
உஷ்ணத்தில்
நின் நினைவுகளைக் கொன்று விடவே நினைக்கிறேன்
பகட்டுக்கு பட்டாடை பிரியங்கள் போலவே
நீ இல்லா இப்பெரு வாழ்வின்
அன்பின் சுவர்களை என்
இரு கரம் கொண்டேனும் மீளச்செய்வேன்…
