முதுமையில் தனிமை

மெலிந்து சுருங்கிய தேகம்
நரைத்த கேசம்
தள்ளாடும் வயதது
சப்த நாளங்களெல்லாம் அடங்கி
வாழ்ந்து முடித்த ஆன்மா
அநுபவத்தின் உறைவிடமாய்
மூலையில் உறங்கிப் போகிறது
இவைதானோ முதுமையின் கோலம்

உடைந்து போன புல்லாங்குழல் வழியே
கசியும் ஏகாந்த ஓசையாய்
நிர்மூலமான நிகழ்காலத்தின்
ஆறுதலாய் எஞ்சி நிற்பது
என் மனையாளின் நினைவலைகள்

மோகனப்புன்னகையாள்
நீள் கருங்குழலுடையாள்
மின்னும் மேனியுடையாள்
பொன்னம்மா நீ
என் விழிகளின் விம்பமாய்
நிற்கிறாயடி…
சேலை கட்டிய ஓவியமே
உடன் இருக்கும் வரை
உன் அருமை புரியலையே..

நீயில்லாத என் துன்பம்
நித்தமும் வாட்டுதம்மா
அறுசுவைப் பண்டமதை
விரும்பி நீ பரிமாறுகையிலே
உப்பில்லை என்று
உதறித்தள்ளி சென்றிடுவேன்
வெட்டி வீராப்பும்
வீண் கர்வமும்
கொண்ட என்னை
அந்நாளில் பொறுமையோடு நீயிருந்து
பணிவிடையும் செய்தாயம்மா…

உன் விருப்பப்படி நீ
உண்டதுமில்லை உடுத்ததுமில்லை
உங்கள் விருப்பம் என்று
ஒற்றை மொழியுரைத்து
உன் ஆசைகளை மறைத்திடுவாய்

சினம் கொண்டு நானுன்னை
எடுத்தெறிந்து பேசுகையிலே
எதிர் பேச்சுப் பேசாது
விம்மி விம்மி அழுதிடுவாய்

சிறு தலைவலி கூட
என்னைத் தொடுவதை
விரும்பாத பெண்மையே
இன்று ஆதரவற்ற உன் கணவன்
நோயோடு வாழ்வதைக்காண
விரும்பாத உன் ஆன்மா
மரணத்தைத் தழுவியதோ..

துக்கமாய் நானிருந்த
அந்நாட்களிலே
ஆறுதலாய் அன்பு மொழி பேசி
அகமகிழச் செய்திடுவாய்
கடைசிவரை உடனிருப்பேன்
என்று சத்தியமும் செய்து விட்டு
கடைசி காலத்தில் தனிமையிலே
தவிக்கவிட்டது நியாயமடி
பொன்னம்மா…

முதுமையில் ஆண்மகன்
இழக்கக் கூடாத ஓர் உறவு
தன் மனைவி மட்டுமே
இருக்கும் வரை அவள் அருமை
பல பேருக்குப் புரிவதில்லை
அநுபவம் பேசுகிறது….