“மலடியின் தாலாட்டு”

மகவே
என் கரு தரிக்கா
மடி தவழா
மனதில் மட்டும்
வளரும் மகவே
என் கர்ப்பப்பை உனக்கு
சௌகர்யம்தருவதில்லை என்பதாலா
என் உதிரம் உனக்கு
மாசுபடிந்ததாய் மாறி விட்டது

தினமும்
புடவை மடிப்புகளில்
மேடிடா வயிற்றை
ஆசை கொண்டு பலமுறை
அடிக்கடி தடவுகிறேன்
என் உடலில் இவ்வுறுப்பு மட்டும்
வேண்டியதை செய்யாமலே
போய்விடுமோ என்ற பயம்
நெஞ்சுக்கூட்டில் எனக்கு
நித்தம் கொல்கிறதே

போடும் ஒப்பனைகளை
முத்தங்களால்
அழித்திட நீ இல்லை
அடுக்கியிருக்கும் அறையை
அங்கும் இங்குமாய்
கலைத்திட நீ இல்லை
என் சாயலில் உன் மூக்கு
காது மட்டும் உன் தந்தை ஜாடை என
பேருக்கு ஒன்று சொல்லி
திருஷ்டி கழிக்க
கண்மை சுழிக்க நீ இல்லை

என் கனவுகளை சுமந்திட
தந்தை பாரம் தாங்கிட என
எதுவித எதிர்பார்ப்புமின்றி
அன்பு மட்டும் சுமந்து
என் கண்ணே
என் செல்லமே என்று கொஞ்சிட நீ இல்லை

எங்கும் நிறைந்திருக்கும்
என் இறைவனிடம்
இல்லறத்தின் பரிசாய்
இல்லாமல் நீ போனாலும்
பெண்மையின் பிச்சையாய்
நீ வந்து சேர்ந்திடவே
வேண்டாத நாளில்லை

மறுகி மறுகி
மனம்
இறுகிப் போய்விட்டது
தூளி தொட்டில் என நெஞ்சம் தவிக்கிறது
பட்டு நகை எல்லாம் தூரப்போய் விட்டது
தேங்கிய ஆசை எல்லாம்
உன் தேகம் தொடத் துடிக்கிறது
பொன்னே! அமுதே!
என் கண்கள் பணிக்கிறது
உன் பிஞ்சு விரல் கேட்டு என்
நெஞ்சம் நித்தம் கனக்கிறது

ஆசை எல்லாம் ஒன்றுதான்
என் ஏக்கங்கள்
கனவுகள்
கண்ணீர்
இளமை என
காதோரத்து நரைகள்
என் கருப்பை களவாடுமுன்னே
இந்தத் தரிசு வயிற்றில் ஒரு முறையேனும்
தரித்திட நீ வா என் செல்லமே