கோட்டுச்சித்திரம்

நின் பிரிவானது உன் கோபத்தை விடக்
கொடூரமாய்க் கொல்கிறது

தனிமைக் கடலில் மூழ்கி
மூச்சடங்கி முழுதாய்க் கரைந்து போகிறேன்
உன் நினைவுகளுடன்

நீ தொட்ட இடமெல்லாம்
பட்ட மரமாய் உன் வான்மழை வேண்டி வருந்துகிறது

சுவரொட்டிய பல்லியின் சப்தமும்
நம் முத்தங்களை முன்னிறுத்தி முட்டுகிறது

காலை கண் விழிப்பில்
விழி கூட நின் முகம் தேடி
வேதனையில் விழிக்க மறுக்கிறது

விழி திறந்தும் நீ இல்லா இவ்வுலகு
அடர்ந்த காட்டினைத் தழுவும் கும்மிருட்டாகி கழிகிறது

உன் மௌன மொழிகளோ
சுவரில் தெறிக்கும் எதிரொலியாய்
நடு நிசிக் கூட்டம் நடத்துததடி

எழில் பொழியும் உன் வதனம்
கோட்டுச் சித்திரமாகி மனச்சுவரில்
மலர்ந்து மணநாளை ஞாபகமூட்டி நச்சரிக்கிறது

உனைத் தேடி ஐம்பொறிகளும்
மொத்தமாய் விடுமுறை எடுத்து போராட்டம் பண்ணுகின்றன

மனை எங்கும் உன் மணம் மாறாமல் கலந்து மண்டையினுள் புகுந்து
மதி கலங்க வைக்கிறது

நீ இல்லா அடுப்பங்கரை இசை இன்றி
மௌனம் விரதம் பூணுகிறது

இரவின் இன்பங்கள் நிலவின் கரு நிழலாய்
ஆங்காங்கே அப்பிக் கிடக்கிறது

நமக்குள் மூண்ட யுத்தம் தூரமாய்த் தோன்றி
எளியவன் எனைப் பார்த்து எக்காளமிட்டு சிரிக்கிறது

நிலவில்லாத வான் மேகமாய்
உன் நினைவுகளை அசைபோட்டு அசையாமல்
அந்தரத்தில் தொங்குகிறது மனது

உயிர் பிரிந்த வெறும் கூடு என்னுயிர் தேடுகிறது
கண்ணீரும் வற்றி
காலும் தடுமாறி விழுகிறது

எங்கிருந்தோ ஒரு குரல்
என் வரிகளைத் திருடி சோக கீதம் இசைக்கிறது